Lo perat

« Ieu, a l'ostal, nos fasián de perat. Apelavan aquò de perat. 
Alara fasián de citra a la davalada, aquí, e fasián bolhir de citra un briu, per la far diminuar e demorava pas que lo sucre. E après, a-n-aquel sucre, li fotián tota la frucha qu'avián.
Las avián fachas secar al forn del pan que sia(gu)èsson secas, las peras. 
E alara se ramolissián amb aquela citra. 
Ne fasián un perat, de la confitura espessa e esperavan que la citra sia(gu)èsse facha.
Lo metián a plat e, dessús, i metián un fial d'aigardent amb un papièr. 
Mès, las peras secas, las gardavan de còps que i a un an per l'autre, quand èran secas.
Fasián bravament ambe de perons per çò que i avià de polidas peras mès podián pas secar, venián mòlas. Caliá de perons durs, de perons sauvatges. I aviá de perièrs exprès per las far secar. 
E nautres, lo ponde de la sala a manjar, lo fa(gu)èrem ambe de perièr. I aviá de perièrs pertot, de perièrs qu'avián un sens a l'epòca. 
E lo monde conservavan de perièrs per çò que aquò fasiá de perons, aquò fasiá de frucha. »