Lo menusièr

« Caliá tot far a braces. Aviam la garlòpa, lo riflard... e totas las motluras.
Caliá pas que i agèsse de fuèlhas suls aures, ara aquò depend del boès. Lo fau, se lo copatz a la bona sason, es bon, se lo copatz pas a la bona sason, cussona. Lo cal copar quand tomba la fuèlha. Tot lo monde assubtava la luna, la luna novèla, lo quart, lo mièg... Fasiàn pas res sens la luna.
Aquò èra lo garric, lo fau e lo castanhièr. Lo bon garric, aquò èra per far de mòbles, lo garric de randa fasiá pas per far de mòbles, ne fasiam de charpentas. Lo castanhièr èra bon per tot. Mès i aviá lo castanhièr canin, èra encara pus polit. Mès caliá far de boès espés, pas de fulhets. Las cambas dels castanhièrs, ne fasiam de tot. Ara se aquò èra un marc, valiá mai ne far de pòsses. Totes los darrèrs d’armari èran en fau que, passat en color, aquò reverta bravament lo no(gu)ièr.
Pels plancats, metiam las pòsses coma tombavan. Se una aviá cinquanta de naut, la laissavan tal que. Aviam un utís que fasiá las rainuras amai los tenons. Lo que t’adujava tirava e l’autre butava darrèr. Aquò èra penible. Fasiam ambe de castanhièr, de garric pas gaire. »