La Vilafrancata

« Ton fresc valon me ravís e m’encanta,
E dins tos prats lusís lo parpalhòl,
Sul pèg felhut la tortorèla canta,
Quand al printemps tòrna lo raussinhòl.
En traversent tas planas ensolelhadas,
Jos los pibols s’espandís l’Avairon,
Sembla qu’aicí sa corsa es acabada,
E que pòt pas emportar nòstr’Alzon.

Repic :
A… Vilafranca, mon país,
Viva ton ancien parladís.
Per te cantar soi pas reguèrgue,
Tu siás la pèrla del Roergue,
A… Vilafranca, mon país !

A… qunt plaser de veire tas filhetas !
Pòrtan l’amor dins lor èlh tan lusent,
E de lor voès doças, finas, escletas,
La Vila pren un aire tot risent.
Avèm aicí una fièra junessa,
Cranes enfants d’esprit viu, de bon cur,
Sabèm gardar seraments e promessas,
Aicí trobèm l’amic franc e segur. »