La Sauvaterrata

« Que siás polida dins ta verdura,
Mon bèl país, qu’es plasent ton sejorn,
Dins tos pichons rius l’ai(g)a murmura,
En te quitent, un tendre adiu d’amor.

Repic :
Sauvatèrra,
Nòstra vila aimada,
Per espandir ta renommada,
Te cantarem, te vantarem,
De prèp, de luènh, totjorn direm :
“Aquò’s lo niu, lo gentilniu,
Aquò’s lo niu que nos agrada.”

Ta plaça al monde es unica,
Pòrtas e tors an defisat lo temps,
E ton cloquièr al tròn fa la nica,
Tos valats plens se rison a tots vents.

Tas filhas an un tint de roèsa,
E lor regard es pus pur que lo cèl,
Lor boca sent coma la frèsa,
E lor parlar es pus doç que le mèl.

Tot a l’entorn as per corona,
De puègs, de camps, de castanhals, de prats,
E lo gai solelh, cad’an te dona,
De blat rossèl, de castanhons daurats.

D’al Segalar la capitala,
Jos tos gitats dempèi mai de mila ans,
Un pòble urós e fièr trabalha,
En se fasquent aimar de sos enfants. »