Les carbonièrs

« Fasiái lo carbonièr. Ai fach 25 ans a París. Montave lo mes d’octobre e tornave davalar a la fin del mes d’abriau. Aprèssa, la prima, fasiái de jornadas a drecha o gaucha e aprèssa m’anave lo(g)ar per la montanha per fenar.
La prumièira annada que montère a París, èrem sèt o uèch del vilatge dins lo vagon. A Levallois,i èrem una quinzena de carbonièrs. Èrem amont coma al país, nos trobàvem dins les cafès e parlàvem patoès coma aicí a La Capèla ! Aquò èra la bona vida ! Trimàvem mès aquò èra formidable ! Aviam pas d’ora per començar ni mai per arrestar. Aquò èra tant per sac e per estatge, dos sòus per sac e per estatge. Ara, lo patron nos donava un bocin de fixe, e èrem noirits e lotjats. Aviam pas cap de fraisses. Aquò èra una bona epòca ! »