Los cats

« Aviem dos cats, ba podètz creire,
Vos fasián rire de los veire,
Al canton d’al fuòc endormits,
Èran los pus uroses d’al país.
E l’autre jorn, dins una cambra,
Aviem mes un sac de castanhas,
Òi Mon Dius ! quand no’n sièm mainats,
Èran desfatadas pels rats.
“Cal qu’aqueste trabalh s’arrèste, ditz papà,
E aqueste vespre, me montaretz aqueles cats,
Amont, al pè del galatràs.”
Èra una cambra de desbarrasses,
E li mancava pas de trastes,
Mès se jaguèron totes dos,
Sus de vièlhas cauças de velós.
Cap a mièjanèit, iè s’amena una rata,
Iè cònta sas penas,
Iè ditz : “Ai d’enfants a noirir,
Los meunes e los d’al vesin…”
Nòstres cats qu’èran pietadoses,
Di(gu)èron a la malerosa :
“Anem, manjatz, direm pas res,
E la nuòch que ven tornaretz.”
Aital s’acaba mon istoèra,
Mès la morala li es quand mèmes,
Amai que so(gu)èsson que de cats,
Praticavan la caritat. »