La Marineta e lo Pierron

« Dins lo parfum de las floretas,
Amont, amont al cap del puèg,
La Marineta ambe sas fedetas,
Canta en gardent jusca la nuèch.
Se canta tantas de cançons,
La Marineta,
Aquò’s per charmar les garçons,
E per plaire a son amorós.

Son amorós es pro volatge,
Son pretendut aquò’s Pierron,
Nascuts dins lo mème vilatge,
Son pas a lor premièr poton,
Pierron aima de tot son cur,
La Marineta,
L’aima talament qu’es plan segur,
Qu’un jorn farà son grand bonur.

Per la Sent-Joan se maridèron,
Dins l’ambiança d’un monde urós,
Superbament se pomponèron,
Les caliá veire totes dos,
S’èra genta coma una flor,
La Marineta,
Plan pus polida que lo jorn,
Vertat ! Ieu la veirai totjorn !

Un an après quand floriá l’èrba,
Un bèl matin plen de rosau,
Una filhòta plan supèrba,
Venguèt enlusir l’ostau,
En brecent aquel angelon,
La Marineta,
Cantava una doça cançon,
Per l’endurmir, dapasseton… »